Helsinki uit, altijd saai
Live Finland - Nederland en San Marino
Dubbelslag tegen Hongarije
Zweden en Finland thuis
Apartheid
The Day After
De FINALE
De Boys en hun vliegavontuur.
De reis naar Zuid Afrika
Reis geboekt

De Tom zegt dat Mtbubatuba 600 kilometer rijden is de kaart zegt vooral de N2 en lijkt een van de grootste wegen in het land. Theo wil erg vroeg weg vooral omdat de eigenaar van de huisjes erop wees dat het wel even zou duren. Kwart voor negen zijn we dan onderweg en het zal een race tegen de klok worden om voor donker (17:30) aan te komen.

De eerste 100 kilometer stemmen hoopvol, alles vierbaans lekker rustig op de weg en lekker doorkachelen, maar dan zegt de Tom dat we eraf moeten en we komen op een 2baans stuk vol gaten terecht....deze R11 zou een verbindingsweg van 2x 60 kilometer zijn naar de N2, och die weer 4 baans en niets aan de hand.....dachten we toen nog... de eerste 60 kilometer door een geel landschap met hier een daar een boedry, grote landbouw gebieden vol graan en mais en koeien in de gemaaide maïsvelden en af en toe een krottenwijkje voor denk ik arbeiders van deze landgoederen, en huisjes langs de weg die aanduiden winkeltjes te zijn. In Bethel aangekomen krijgen we een stuk onverharde weg omdat de stad 1 grote bouwput is.

Na Bethel krijgen we ook te maken met het fenomeen 1baans weg....Overal waar de weg niet slecht is, daar wordt gewerkt aan de weg. En dat gaat ook lekker op zijn Afrikaans, er zwaait een neger met een rode vlag om je af te laten remmen. Er zitten 3 negers in een hokje bij een bord STOP midden op de weg en na tussen de 1 en tien minuten afhankelijk hoe groot het stuk weg is waar niet veel gebeurd maar wel de indruk gewekt wordt dat er toch een soort van gewerkt wordt, wordt dat bord omgedraaid als het tegen verkeer er doorheen is en staat er Ry /Go en dan mogen wij. We wisten toen nog niet dat we nog 11 van dit soort stukken tegen zouden komen. Pas na Pongola werd het beter, nu ontbrak slechts af en toe de bestreping, maar de weg was toch lekker 3 baans, en normale 2 baansweg met 2 ruime vluchtstroken waar de vrachtwagens en ander traag verkeer naar uitwijkt als je wilt inhalen.

Maar goed de laatste 60 kilometer in het donker was niet echt heel prettig rijden voor Theo. De Tom leidde ons iets na zessen bij het Mtuba Manor. Een zeer vriendelijk blank zuid Afrikaans echtpaar heten ons welkom lieten ons de zeer luxe huisjes zien en adviseerden ons de Country Club in het dorp om te komen eten, zij gingen er ook eten en waren lid en wilden ook wel voor ons reserveren. Wij naar de country club via een verhoudingsgewijs slecht kaartje langs de stinkende riet suiker fabriek (geur deed denken uit de luchten vanuit Hoogkerk in het suikerbieten seizoen)

In de club worden we zeer warm welkom geheten en zien in de tekstbalk van een nieuwszender aan de bar , waar we een welverdiende Castle naar binnen tikken, dat van Marwijk en van Bronkhorst een lintje hebben gekregen. Ook horen we dat de huldiging geweldig is geweest met honderdduizenden mensen, vanuit hier denken we eigenlijk, hoezo huldiging tweede plaatsen tellen niet.

Het eten is erg lekker, en net zo duur als in de rest van het land. De County Club lijkt zijn beste tijd ook wel gehad de hebben en is net iets meer (voormalige) pracht en praal dan het werkelijk is. Wat wel opvalt is dat er ook negers aan tafel zitten en aan de klanten kant van de bar. Dat verbaasde me eigenlijk want het pand straalde wel een soort van blanken oord uit in een vrij zwart dorp.

Na het eten proberen we nog ergens bier en cola te scoren, maar slagen er slechts in een fles cola te halen bij een benzine station waar ik aangekeken werd alsof ik of mijn verstand had verloren of extreem dom zou zijn of over zelfverzekerd. Moest op dat moment even denken aan Bruce Willes die in Die Hard 3 naakt en slechts in een bord gehuld met de tekst “I hate Niggers” door Harlem (New York) moet lopen. Zelfverzekerd leek me toch het beste en niet veel later had ik een 2 liter fles Coca Cola, bier leek hier niet te krijgen en ik kreeg dermate wazige instructies waar het nog mogelijk zou lukken besloten we maar een colaatje te doen en te gaan slapen. De 600 kilometer waren best vermoeiend. Ik deed nog een poging om de zeer heldere zuidelijke sterrenhemel op de foto te zetten, maar ja met een camera zonder instelbare sluitertijd gaat niet lukken en de 3 miljoen jaar te wachten tot het flitslicht op de dichtbij staande ster is weerkaatst gaat ook niet lukken. Welterusten, roep me maar om iets voor negen uur, de laatste tijd dat we konden ontbijten (snappen die bed en breakfast lui nu echt niet dat ik op vakantie ben en graag wil uitslapen en mijn ei, bacon, tomaat en worst graag rond een uur of 11 heb)


Hippos en Krokodillen

Maar goed ik ben rond 9 uur een soort van wakker en besluit toch maar een ei naar binnen te werken. St Lucia wordt ons aanbevolen om te gaan kijken. Er zit hier een game reserve, de Indische Oceaan met de mogelijkheden tot Walvis kijken en diepzee vissen. Een nijlpaarden en krokodillen toer over de rivier.

20 kilometer en een goed ontbijt later (de bacon had net ff wat minder spek, het fruithapje vooraf en het ei leek allemaal net even wat beter dan in Johannesburg) komen we aan in Saint Lucia en komen erachter dat de walvistoer voor die dag is afgelast en dat er morgen alleen om 11 uur nog plaats is. We besluiten diep in de buidel te tasten (850 rand was werkelijk het duurste wat we gedaan hebben) en vandaag de Hippo and Croc tour te doen vandaag. Nu nog 3 uur tijd doden.

We rijden een rondje en gaan richting strand. We spotten een plaats waarvandaan we op afstand een nijlpaard zien lopen in de buurt van een paar stenen. We rijden nog iets verder richting strand en komen er achter dat de hoop met stenen ook nijlpaarden zijn.

Verder lopen we naar het strand en snappen waarom de walvistocht is afgelast. Wat een wind. Geen zwemmers in de Indische Oceaan ondanks de prettig warme dag (maar goed warm voor onze standaards, hier klaagde gisteren al iemand in de Country club dat het zo koud was.....tja het is wat je gewend bent en het was met 21 graden ook een van de koudste dagen van het jaar,) wel veel blanken met een zeehengel. Jammer dat ze zo slecht mee te nemen zijn in het vliegtuig, maar in de supermarkt in st Lucia lagen de zeehengels inclusief molen vanaf 30 tientjes. Als ik er ooit terugkom koop ik er een paar en ga zeker een paar dagen aan zee lopen hengelen. Na de wandeling op het strand rijden we terug naar het dorpje om nog een pizzaatje te halen voordat we de rivier opgaan. Onderweg steken er apen over.

Vond de Hippo tour niet heel erg indrukwekkend, was lekker uitwaaien en de kapitein had wel een soort van humor, maar nijlpaarden overdag doen niets dan op hun plek blijven staan en krokodillen doen niet lever dan de hele dag stil liggen in de zon. Saaie beesten dus zeg maar.

Na lekker uitgewaaid te zijn nogmaals gegeten in de country club. Er was ook niet veel anders dan een take away tentje en een Kentucky Fired chicken, of zoals onze hostess het formuleerde, “There are some restaurants, but nothing I would recommend” er een heel vies gezicht bij trekkend. Ze zou morgen voor ons koken. Ook moesten we onze boodschappen zeker niet bij de Spar halen, dat was een winkel voor de zwarten of zoals ze het uitdrukte, “Not for our kind of people”. En dat klopte ook wel, ook hier voelde het alsof wij de toeristische attractie waren in het dorp. En op wel meer plekken. Niet heel raar we reden rond met een Kaapstad nummerplaat en Kaapstad is nog een van de blankste steden en dan op plekken komen die de meeste blanken toch wel mijden wellicht heeft het Holland jasje me wel meer beschermd dan ik heb gedacht.

Niet dat ik me onveilig gevoeld heb de hele vakantie, maar had meer het idee dat ik bekeken werd en het gevoel heb dat ik de dikke weldoorvoede blanke toerist ben te midden van nog een hoop armoe en ellende. Een gevoel dat ik nog nooit heb gehad op vakantie.

Terug in het zwaar ommuurde en schrikdraad afgewerkt en een automatisch hek met afstandsbediening zit je dan weer en een heel ander Zuid Afrika. Zonder er verder bij stil te staan drinken we nog een paar biertjes en een rum cola, heb in Johannesburg de Captain Morgan Spiced Gold ontdekt. Een erg lekkere rum en vandaag kwam ik een fles tegen in de drankwinkel. Morgen walvissen kijken.


Walvissen en de Big five

We werken ons dagelijkse ei naar binnen en rijden wederom naar St Lucia. Wachten op de dingen die komen gaan. Iets voor elf uur stappen we in een open vrachtwagen, begroeten een Nederlands stel dat we gisteren ook al bij de Hippo toer tegenkwamen en hobbelden naar de zee.

We krijgen een korte briefing en zien in de verte de boot al aankomen en nadat de boot zich door de branding had geworsteld en met vol vermogen het strand op stoof en zijn klanten van de 9uur groep had afgeleverd was het onze beurt.

De rit naar open zee door de branding was geweldig 3x volledig los van de golven was dit zo leuk dat ik graag terug wou en dit nog een keertje doen. Helaas.....Niet veel later werden we vergezeld door een troep dolfijnen, jammer dat de camera's nog het waterdichte compartiment zaten en vanaf dat punt begon het spotten van de walvissen. Niet veel later zagen we de eersten. Het bleek een groep van jonge mannetjes te zijn die we bleven volgen. De foto's zullen meer zeggen dan het verhaal, want het verhaal was vrij simpel. De walvissen zien onze boot als een 'collega' en doken regelmatig op in de buurt van de boot en deden heel af en toe een volledige sprong uit het water. Ondertussen probeerde iedereen zich staande en fotograferend te houden op de vrij ruwe zee genietend van het uitzicht en het gebeuren om ons heen.

Tegen het einde van de tijd waren we omringt door iets van 10 bultruggen en vond ik het jammer dat we terug moesten. De 2x 300 PK motoren brachten ons in korte tijd weer terug naar het strand waarbij door de branding stuiven op de weg naar buiten meer een achtbaan ervaring was dan de weg in, de weg in was wel natter.

Na de toer een tosti happen en eens bij het naastgelegen wildpark kijken. Vlak voor de ingang nemen we een lifter mee en dat bleek een goede stap. De liftneger (blanken rijden in hun eigen auto de meeste negers lopen fietsen en liften langs de snelweg) werkte aan het eind van het park en was meer getraind in het spotten van dieren dan wij op dat moment. Zonder eigenlijk iets te verwachten aan wilde dieren betaalden we de weinige entree en al snel werden de verwachtingen overtroffen. Er moest hoe dan ook wel wild zitten gezien de grote hopen stront langs de kant van de weg.

De lifter spotte een paar wilde zwijnen. Wederom deden de camera's hun best en hadden we tegen het eind van de weg na een rit van zon 30 kilometer heel wat bokken, zwijnen, zebra's, buffels of wildebeesten, neushoorns en apen gezien. Als ik dit nog eens ga doen wil ik wel een betere camera mee, want het simpele digitale ding zoomt niet er genoeg en er is nauwelijks iets op in te stellen.

Aan het eind van het park even uitgestapt om de zee nog een keer te zien en toen moesten we ook al weer terug, want het donker naderde al weer en in het donker kun je niet fotograferen en is het ook al lastig om dieren te spotten en ook ging het park nog eens dicht om 18 uur.

Voldaan na een dagje wild leven kijken reden we terug naar 'huis' en schoven daar aan in de illegale bar in het hoofdhuis voor een paar biertjes en een maaltijd en tegen de tijd dat het weer een uur of 10 was leek iedereen alweer op bed te liggen en zaten we weer alleen. Op het eigen terras nog een biertje gedaan en maar weer eens vroeg naar bed, om de avondetappe via BVN nog even mee te pakken en een lekker uit te slapen. We hadden besloten morgen maar eens een dag niets te doen.


De laatste vakantiedag

Lekker uitgeslapen een laat ontbijtje scoren, geen ei en andere warme dingen....het ontbijt is maar tot 9 uur, maar wel hadden ze de tafel gedekt laten staan zodat we wel broodjes hadden en beleg en melk en sap en het fruithapje, maar geen ei ook niet erg.

Later in de middag wil Franni toch nog even naar een ander wildpark in de buurt kijken. We rijden er naar toen en rijden eerst over de doorgaande weg door het park heen en spotten in de verte een Olifant. Aan het eind zie ik op de kaart een leuk rondje, maar al snel besluiten we deze route niet te nemen......dit rondje zou meer dan 45 kilometer onverhard zijn en dat zag Theo niet echt zitten....en terecht denk dat ons huurbrikje volledig uit elkaar gerammeld zou zijn. We besluiten te keren en de doorgaande weg terug te nemen. Vlak voor het eind nemen we de enige afslag en hier zat de ingang van het betaalde gedeelte van het park.

Met niet veel tijd meer op de klok, het was en weer 15 uur en de dreiging van tijdnood en donker kwam al weer langs toch maar naar binnen, je bent er nu eenmaal toch. In het park weer veel bokken en herten ook weer zebra;s en wilde zwijnen, maar geen grote katten of olifanten. Op het punt waar het kaartje zei dat de asfalt weg over zou gaan in onverhard bleek zowaar dat de kaart klopte en de trut bij de balie had gelogen...”all roads are tared roads now” Hadden we toch het andere rondje moeten doen, we konden namelijk links en rechtsaf na de ingang. We keren en rijden hetzelfde stuk terug om weer de bokken en zwijnen te begroeten.

Maar ja die hadden we de hele dag en gisteren ook al gezien, beetje teleurgesteld geen andere exotische beesten te treffen naderen we het eind van het park en het daglicht en spot ik ineens een giraffe vlak voor de auto. Het beest is nieuwsgierig naar ons en komt dichterbij maar besluit na een tijdje toch door te lopen. Dit spectaculaire slot gaf toch een zeer bevredigend eind aan de trip.

's Avonds nog maar eens in de county club gegeten en wederom vroeg naar bed. Raar land hoor, ik lig nooit voor 1 uur in bed en de hele vakantie al voor 12 uur. Maar vandaag vind ik het niet erg, morgen willen we om 7 uur gaan rijden om er zeker van te zijn dat we onze terugvlucht ook gaan halen. We moeten weer 600km terug over 1 en tweebaanswegen.

De terugreis

In de vroege ochtend nemen we een broodjes pakket in ontvangst rekenen de accommodatie af en gaan. De trip gaat soepeler dan de heenweg, het scheelt als je weet dat er 12x gestopt moet worden en dat je weet dat de weg slechts is etc. Je onderneemt de tocht met een andere instelling.

We hangen op het vliegveld tot we eindelijk vliegen. Het vliegtuig is vrij leeg en ik heb de hele midden rij van 4 stoelen in de airbus 330 voor mezelf en kan dus nog wat liggen en slapen. De tussenlanding in Tripoli was nog wel even spannend, na 6 rondjes te hebben gedraaid poogde de piloot eindelijk te landen maar besluit om 300 meter boven de grond toch weer vol gas door te vliegen, het is te mistig en we wijken uit naar een vliegveld op 27 kilometer verderop. Waarschijnlijk een militair vliegveld want er staan een flink aantal migs en helikopters in zand camouflage

Hier blijven we een goed uur staan en vliegen vervolgens toch door naar Tripoli Main airport en wachten daar tot de vlucht naar Amsterdam een keertje vertrekt. Met een anderhalf uur vertraging komen we op Schiphol aan nemen afscheid en ik pak de trein terug naar Groningen.....einde vakantie

Vakantie   Zuid Afrika   Safari Walvissen   Indische oceaan